De 5 beste horrorfilms die je nog lang zullen achtervolgen nadat de credits zijn verschenen
Van monsters en slashers tot spookhotels, dit zijn de beste horrorfilms om nu te kijken.
Als je voornemen voor het nieuwe jaar is om meer horrorfilms te kijken (wat zou het anders zijn?), dan hebben we het perfecte spiekbriefje voor je met onze selectie van de beste horrorfilms aller tijden.
Wat je horrordoelen voor 2025 ook zijn, we hebben een film voor je. Bekijk dus onze lijst met de beste horrorfilms aller tijden.
1. The Exorcist (1973)
De film: En hier zijn we dan. Het voelt bijna voorspelbaar dat William Friedkins meesterwerk, nu in zijn 50e jaar, nog steeds bovenaan staat van zoveel horrorfilms. Maar kijk The Exorcist en je zult begrijpen waarom. Dit is het verhaal van Regan, de dochter van een succesvolle filmactrice die zichzelf op een dag in de kelder bezighoudt met het spelen met een ouija-bord. Als je je ooit hebt afgevraagd waarom je ouders niet willen dat je met dit onschuldig ogende speeltje speelt, dan heeft een jonge Linda Blair daar waarschijnlijk iets mee te maken. Met het ouija-bord als toegangspoort nestelt een ongewenste gast zich in het kleine meisje en de rest, als de titulaire exorcist arriveert, is filmgeschiedenis.
Waarom het eng is: Net als The Shining is The Exorcist niet veilig. Onvoorspelbaar, visceraal en oeroud, dit is een film gebaseerd op de eenvoudigste premissen, maar zelfs in de gelukkigste momenten is het absoluut angstwekkend. Met een inmiddels bijna mythische productie betekende William Friedkins meedogenloosheid voor 'authenticiteit' dat zijn acteurs bevroren werden in een gekoelde slaapkamer, fysiek over sets werden getrokken om de fysieke bekwaamheid van de demon te repliceren en natuurlijk werden bespat met warme erwtensoep. Het resultaat is een horrorfilm waarvan je waarschijnlijk nooit zult zeggen dat je er echt van geniet, maar die je toch opnieuw zult bekijken, alleen om de pure terreur van Friedkins strijd tussen goed en kwaad in al zijn verontrustende glorie opnieuw te voelen.
Colour rating:
- Story/Plot: 🟩 9/10
- Direction: 🟩 10/10
- Cinematography: 🟩 9/10
- Sound/Music: 🟩 10/10
- Performances: 🟩 10/10.
- Horror Elements: 🟩 10/10
- Pacing: 🟨 8/10
- Themes: 🟩 9/10
- Cultural Impact: 🟩 10/10
- Special Effects: 🟨 8/10
- Overall: 🟩 9.2/10
2. The Texas Chain Saw Massacre (1974)
De film: Sommige filmtitels zijn vaag, waardoor je geleidelijk hun betekenis kunt achterhalen terwijl het verhaal zich langzaam voor je ogen ontvouwt als een tere bloem in thee. En dan is er nog Tobe Hoopers grimmige, zweterige horrorfilm. Er is hier niets teer. Het titelwapen moet scherp zijn, maar The Texas Chain Saw Massacre is een bot instrument van horror. Dit is een tour de force van geweld, terwijl vijf jonge mensen de veiligheid van de wereld achter zich laten en afreizen naar stoffig Amerika. Wat ze in een huis aantreffen als ze onschuldig naar binnen gaan op zoek naar gas, is zo'n dood en verdorvenheid dat de film, decennia later, nog steeds een verontrustende uithoudingstest is.
Waarom het eng is: Het grappige - en er zit humor in, maar het is er niet bij de eerste keer kijken - aan de Texas Chain Saw Massacre is dat er eigenlijk heel weinig bloed is. Er is de iconische Leatherface, geïnspireerd door Ed Gein in zijn vlezige gezichtsbedekking, en een sterfscène met een haak waardoor je naar beneden kijkt en je lichaam er nog steeds is, maar heel weinig ingewanden. Gore is iets dat je hersenen mentaal overal heen spetteren om te proberen om te gaan met de horror op het scherm, om om te gaan met de schreeuwen van pure terreur en de iconische verontrustende soundtrack. De film heeft in de loop der jaren veel klonen gehad, om nog maar te zwijgen van een door Michael Bay geproduceerde glanzende melkkoe-remake, maar niets kan de pure wanhoop en gewelddadige eerlijkheid van The Texas Chain Saw Massacre evenaren. Het zou bijna gevaarlijk zijn om het te proberen.
Colour rating of this movie:
- Story/Plot: 🟩 8/10
- Direction: 🟩 9/10
- Cinematography: 🟩 9/10
- Sound/Music: 🟩 8/10
- Performances: 🟩 8/10
- Horror Elements: 🟩 10/10
- Pacing: 🟩 9/10
- Themes: 🟩 8/10
- Cultural Impact: 🟩 10/10
- Special Effects: 🟩 8/10
Overall: 🟩 8.7/10
3. The Thing (1982)
De film: Misschien ben je begraven in de sneeuw en heb je John Carpenters ultieme monsterfilm gemist. Dat is volkomen begrijpelijk. Waarom kom je niet dichter bij het vuur en ontdooi je het? De titel klinkt misschien klef, maar The Thing blijft een van de meest glorieuze spetterende en spannende horrors aller tijden, waarin een groep Amerikanen op een Antarctisch onderzoeksstation - waaronder Kurt Russells R.J. MacReady - het opneemt tegen een buitenaards, nou ja, ding dat bloed infecteert. Het begint misschien met het uitschakelen van de honden, maar daar houdt het niet op.
Waarom het eng is: The Thing is een film van fysiek geweld. Er is intense paranoia en horror in verwerkt, terwijl het feest uit elkaar begint te vallen naarmate de infectie zich verspreidt, maar het is de zeer reële, oh zo tastbare aard van de nare dingen die hier aan het werk zijn, die zo verontrustend zijn. De praktische effecten - de verantwoordelijkheid van een jonge Rob Bottin en de niet-genoemde Stan Winston - zijn de echte sterren, terwijl armen worden opgegeten door borstkassen, onthoofde hoofden benen krijgen en lichamen worden verlengd en uitgerekt. Het macabere beeld van deze moorddadige monsters aan het werk is nooit minder dan een ware nachtmerrie.
- Story/Plot: 🟩 9/10
- Direction: 🟩 10/10
- Cinematography: 🟩 9/10
- Sound/Music: 🟩 9/10
- Performances: 🟩 9/10
- Horror Elements: 🟩 10/10
- Pacing: 🟩 9/10
- Themes: 🟩 9/10
- Cultural Impact: 🟩 10/10
- Special Effects: 🟩 10/10
Overall: 🟩 9.4/10
4. The Shining (1980)
De film: Zelfs als je het meesterwerk van Stanley Kubrick niet hebt gezien, ken je The Shining wel. Je kent Jack Nicholsons (blijkbaar geïmproviseerde) "Heeeeeeeere’s Johnny" en je weet misschien zelfs dat als je de sleutels van kamer 237 in een hotel krijgt, je deze misschien wilt inruilen voor een andere suite. Maar wat als je dat niet hebt gedaan? Wat als je bent vastgelopen in een mysterieus hotel met alleen maar haagdieren als gezelschap? Nou, The Shining volgt een man en zijn gezin terwijl hij de rol van winterverzorger op zich neemt in een resorthotel dat bekendstaat als The Overlook. Aangezien dit een Stephen King-bewerking is (hoewel die horrorauteur er zo'n hekel aan heeft dat hij er zijn eigen film van heeft gemaakt), verlopen de wintermaanden niet goed. Het blijkt dat The Overlook Hotel niet echt van mensen houdt.
Waarom het eng is: Er is een reden dat dit de top is van deze ware stapel schreeuwen. The Shining voelt slecht. Van Jack Nicholsons gestoorde optreden als een man die afdaalt in moorddadige waanzin tot Kubricks meedogenloze regie terwijl we Danny hypnotiserend volgen terwijl hij door de gangen van het hotel navigeert op zijn driewieler, dit is een film die je nooit een veilig gevoel geeft. Net als Hereditary eerder in deze lijst, is The Shining alsof je wordt bestuurd door een dronken gek. Wat komt er nu? Stromen bloed? In stukken gehakte kleine meisjes? De terreur die loert in het bad van kamer 237? Dit is geen horrorfilm vol boe-angsten of goedkope trucs, Kubricks film is een loerend, gevaarlijk beest dat nog lang bij je blijft nadat je tv uit is gegaan.
Colour rating of this movie:
- Story/Plot: 🟩 9/10
- Direction: 🟩 10/10
- Cinematography: 🟩 10/10
- Sound/Music: 🟩 9/10
- Performances: 🟩 10/10
- Horror Elements: 🟩 10/10
- Pacing: 🟩 9/10
- Themes: 🟩 9/10
- Cultural Impact: 🟩 10/10
- Special Effects: 🟩 8/10
Overall: 🟩 9.4/10
5. The Silence Of The Lambs (1991)
De film: Jodie Foster en Anthony Hopkins spelen de hoofdrollen in deze horror - ja horror - film over een jonge FBI-agent die op jacht is naar seriemoordenaar Buffalo Bill (Ted Levine) en de opgesloten kannibaal die wordt ingezet om haar te helpen. De film van Jonathan Demme won de ‘big five’ prijzen bij de Academy Awards van dat jaar: Beste Film, Beste Regisseur, Beste Acteur, Beste Actrice en Beste Bewerkte Scenario, en gaf een publiek dat normaal gesproken niet naar horrorfilms zou neigen, de vrijheid om zich te verdiepen in de enge onderbuik van de duistere kant van de cinema. Op zijn beurt werd het personage Hannibal Lector van romanschrijver Robert Harris een van de meest herkenbare schurken in de filmwereld onder de zelfverzekerde - en heerlijk camp - sturing van Hopkins' tandenknarsende optreden, en we kregen een van onze sterkste en meest boeiende vrouwelijke hoofdrollen met Foster's Clarice Starling.
Waarom het eng is: Momenten van walgelijk geweld worden afgewisseld met sterke procedurele verhalen om een echt nagelbijtende ervaring te creëren. Lector is een man die ons overstijgt - een genie die degenen die belast zijn met onze veiligheid te slim af kan zijn, kan overtreffen en kan ontlopen. Voeg Levines Buffalo Bill toe, een beest van een man die van plan is om een menselijk pak van zichzelf te maken, en personages die we belangrijk vinden en die geen opgeblazen lijken worden waarvan de huid is afgestroopt, en je hebt een seriemoordenaarsschok voor de eeuwigheid. En dan hebben we het nog niet eens over het feit dat een ontknoping in een pikdonkere kelder, met op de achtergrond de wanhopige kreten van een ontvoerde vrouw, tot op de dag van vandaag een van de meest angstaanjagende - en cathartische - sequenties in de horrorcinema is.
Colour rating of this movie:
- Story/Plot: 🟩 9/10
- Direction: 🟩 9/10
- Cinematography: 🟩 8/10
- Sound/Music: 🟩 8/10
- Performances: 🟩 10/10
- Horror Elements: 🟩 9/10
- Pacing: 🟩 9/10
- Themes: 🟩 9/10
- Cultural Impact: 🟩 10/10
- Special Effects: 🟩 7/10
Overall: 🟩 8.7/10
"Lees meer":De 5 beste romantische films aller tijden die je in 2025 moet kijken.
